اشعار

گریه ها حلـقه شدند پا به ركــابش كردند            دست ها چنگ زنان مـرد ربـابش كردند

مادر تشنۀ شش ماهه خود اقیانوس است            ربِّ آب است و در این جلوه سرابش كردند

بی زره آمــده از بـس كه شهــامت دارد            كس حریفش نشد و زود جــوابش كردند

تیر مرد افكن و بر طفلك شش ماهه زدند            یعــنــی انــدازۀ عبــاس حـسابش كــردند

ظاهراً اصغر است اما ز همه اکـبـر تر            چون خدا خواست بدین شیوه خضابش كردند

سر شب شیر نمی خورد، نمی خفت علی            این كه خوابیده، گُمانم كه عتــابش كردند

شورِ چشم تر او داشت اثــر می بخـشـیـد            كوفیان هلهـلـه كردند و خــرابش كــردند

بعد از این خاك سرِ هر چه ثوابِ این قوم            هر چه كردند به شه بهـر ثــوابش كردند

نخــریــدنــد دلِ ســوختــۀ ســلــطــان را            لیك اصغر جگـری داشت كه آبش كردند

کنون که حـسـرت پــرواز فرصتم داده            برای بــوسه ات ای تیــر هستـم آمــاده

گمان مبر که علی رفت و مادرش هم رفت            مــرا ربــاب برای همیــن زمــان زاده

برای بــوسه زدن بر گــلوی پــارهٔ من            تمـام عــرش خــدا هم به سجــده افتاده

کسی ندیده کبوتــر شبـیه من این قــدر            که نوع پر زدنش ســاده، رفتنش ساده

نماز عاشـقـیَـم را در آسمــان خــواندم            که دست های پــدر بــوده اند ســجّــاده

خونابِ غــم به سیـنـۀ مــادر نمی رسید            این تیــرِ غیظ كرده اگر سر نمی رسید

دستِ كــمـی ز نیــزۀ ابـنِ اَنَـس نداشت            بَد می بُرید، كـاش كه تا پَــر نمی رسید

یك قطــره هم ز مهــریـۀ مــادرِ حسین            یعنی به كامِ تشنۀ اصغــر  نمی رسید؟

خیلی نداشت فــاصله تا خیــمه ها پــدر            می رفت هر چه باز به آخـر نمی رسید

كاری نداشت غیرِ خجــالت كـشـیـدنش            زیرِ عبا سرش كه به پیكــر نمی رسید

می مُـرد در تحـیُّــرِ این داغِ دلخــراش            زینب اگــر به دادِ بــرادر نـمی رسیــد

جز خنده هایِ سرخِ لب و چشمِ نیمه باز            تسكین بر آتـشِ دلِ خــواهـر نمی رسید

نبضِ پدر شمارشِ معكــوس می گرفت            نه، این گلو به بستنِ معجــر نمی رسید

تیرِ عــدو به جایِ همه سهم بــرده بود           چیزی به چشمِ حسرتِ لشكر نمی رسید

قندِ عسـل به خنــده لـبت بــاز كرده ای

در رقــصِ بــاد دلبــری آغاز كرده ای

با دستهای فـاطـمـی مـعــراج کرده ای            كوچكتــرین پـیمبــرم اعجــاز كرده ای

این روزها برای خودت اكبــری شدی            مــادر مرا چــقــدر سرافــراز كرده ای

آرامش تو بُغــضِ مرا ســرخ می كــند           ســوز دلــم به ناخن غــم ساز كرده ای

بر دستِ بینِ سلسله ام غصه خورده ای           همــدردیت هــر آیــنه ابــراز كرده ای

در بُهت بـرده ای همگان را كه با سه پر           در آسمــانِ قــافــلـه پــرواز كــرده ای

سعی دارد کودکش را در عبـا پنهان کند            باید او تن را جدا؛ سـر را جدا پنهان کند

گریۀ اصغر، صدای هلـهـلـه، با تیـر خود           حرملــه باید صدا را در صــدا پنهان کند

مشتی از خون علی را ریخت سمت آسمان           خواست تا جرم زمین را در هوا پنهان کند

با غلاف خنجــری، بابا پـسر را دفن کرد           کربلا را خواست تا در کــربلا پنـهان کند

گیرم اصلا طفل خود را پشت خیمه دفن کرد          خنده های آخــرش را در کجـا پنهــان کند

از خون به دستِ خویش حنا می كِشم بیا            هـر لحظــه انتظارِ تو را می كِــشم بیا

در حجله پیشِ پــایِ تو پا می كِـشم بیا            چه حســرتی برایِ عبــا می كِشم بیــا

دور و بـرم بـدونِ تو آشــوب می شود

گــلــزارِ تشنۀ تو لگـد كــوب می شود

معــنـا نــداشت با تو یتیمی بــرای من            از بسكه داشتــی همه گونه هــوایِ من

دیگر نمانده جوهـره ای در صدایِ من            شن های داغ پُــر شده از ردِّ پـایِ من

تــنهــائـیـت در آتشِ آهــم مقــیــم كرد

دیــدی مرا دچــارِ بــلائی عظیــم كرد

تغـییر كــرده شكــلِ سَــرم، زودتر بیا            سر نیــزه رفت تا جگــرم، زودتـر بیا

در معرضِ دو چــشمِ تــرم زودتر بیا            شد تكّه تكّــه بــال و پــرم زودتــر بیا

تا قــابــلِ شنــاخــتــنــم، از حــرم بـیا

تا جــان نــداده از غم من مــادرم بیــا

سر نیــزه نقشِ پیـرهنم بد كشیده است            رویِ هِجا هِجــای تنم مَـدّ كشیده است

گــلدسته ای حــوالیِ گـنبد كشیده است            مژده بده، یتیــمِ حسن قــدّ كشیده است

این لشكـر ســواره مرا دوره كرده اند

تنها به یـك اشــاره مرا دوره كرده اند

قــدرِ دعــایِ هــر سحــرت را نداشتند            اصـلاً تحــمــلِ پــدرت را نــداشتــنــد

نه، چــشــمِ دیــدنِ پســرت را نـداشتند            از من تــوقــعِ سپــرت را نــداشتــنــد

بر خاكِ این كـویر مــرا پهن كرده اند

جایِ كمی حصیر مــرا پهـن كرده اند

در چنگِ ظلمِ چند نفر زخم خورده ام            حالا بیــا ببین چقــدر زخــم خورده ام

از دستِ قومِ تنگ نظر زخم خورده ام            خیلی شبیهِ زخــمِ تَبَــر زخم خورده ام

جان می دهم كه باز بگیری ببر مــرا

حَظّ می كنم دوباره بخــوانی پسر مرا

لالـــۀ ســــرخ پـــرپـــرم قـــاســـم             سـیــزده ســالــه یــــاورم قـــاســـم

مــاه من بین چـگــونه در غــم تــو             ریــزد از دیــده اخــتــرم قـــاســـم

تــا تـــن پــــاره پــــاره ات دیــــدم             تــازه شــد داغ اکــبــــرم قـــاســـم

سخت بــاشد مــرا که همچـو تویی             جــان دهــد در بــرابــرم قـــاســـم

سخت تــر ایـنکــه در وداع حــرم             تشنــه لب رفـتی از بــرم قـــاســـم

من تــو را بــوده ام به جــای پــدر             تــو بــه جــای بــــرادرم قـــاســـم

آمــــدنــــد از بــــرای دیــــــدارت             پــــدر و جّــد و مــــادرم قـــاســـم

لب تو خشک و چشم من دریـاست             ایــن بــود داغ دیــگــــرم قـــاســـم

خیــز ای تشنـه لب بنــوش بنــوش             آب از دیــــــدۀ تـــــرم قـــــاســـــم

تــن پــاک تــو را تــک و تــنــهــا             بســوی خیــمـه می بــرم قـــاســـم

تن به خاک و سر تو همسفر است             در ره شــــام بــا ســــرم قـــاســـم

سوز «میثم» شراری از دل ماست             شــافعش روز محــشــرم قـــاســـم

آیــیــنــۀ مرد جــمــل آمــد بـه مـیــدان             یک شیــر دل مانند یــل آمـد به میـدان

با سیــزده جــام عســل آمـد به میــدان             ای لشگــر کــوفه اجــل آمد به میــدان

باید که قبــر خــویش را آمــاده سـازید

در دل جگــر دارید اگر بر او بتــازید

رفته به بابایش که این‌گونه شریف است             از نسل پـاک صاحب دین حنیف است

قاسم اگر چه قدّ و بالایش ظریف است             امّا خدایی او سپـاهی را حــریف است

گوید به او عمّــه: به بدخــواه تو لعنت

مــه‌ پــارۀ نجمه! به بـدخــواه تو لعنت

شــاگــرد رزم حضــرت عبـاس، قاسم             آمــد ولــی در هــیــبــت عبـاس، قاسم

در بــازوانش قــدرت عبــاس، قــاسـم             به‌ به که دارد غیــرت عبــاس، قــاسم

عـمّـامـۀ او را عمـویش با نمـک بست

مانند بابایش حسـن، تحـت‌الحنک بست

قــاســم حــریف تن به تـن دارد؟ ندارد             این نوجوان جـوشن به تن دارد؟ ندارد

چیــزی کـم از بابا حســن دارد؟ ندارد             اصـلاً مگــر دشمن زدن دارد؟ نــدارد

ازدی کجــا و شیــر میــدان خطــرها

قــاسم بُــوَد رزمنــدۀ نســل قــمــرهــا

وقت پریدن ناگهان بال و پرش ریخت             یک لشکری را ریخت آخر پیکرش ریخت

از میمنه تا میسره روی سرش ریخت             از روی زین افتاد قلب مادرش ریخت

مثــل مدینه کــوچـه ای را بــاز کردند

پرتــاب سنگ و نیزه را آغــاز کردند

چشمی که بسته ای به رخم وا نمی شود            یعــنی عــمــو بــرای تو بـابـا نمی شود

ای مهربان خیــمه، حــرم را نگــاه کن            عــمــه حــریف گریــۀ زنهــا نمی شود

تا جان نــداده مــادرت از جــا بلـند شو            زخــم جگــر به گـریه مــداوا نمی شود

باید مرا به سمت حــرم با خودت بری            من خــواستــم که پــا شوم اما نمی شود

باور نمیکنم چه به روزت رسیده است            اینقــدر تکه سنگ که یکجــا نمـی شود

بی تو عمــو اسیــر تماشــا شده بـبـیـن

قــدت شبـیـه قــامت سـقـا شــده بـبـیـن

مثل دلــم تمــام تـنـت زیـر و رو شــده            دشتی از آه شـعله زنت زیر و رو شده

پیــراهــنی که بر بــدنـت بود کـنـده اند            پیراهنی که شد کـفـنـت زیر و رو شده

آمــدم جــان عمــو درک منــای تو کنم            خــویش را لایق دیدار خــدای تو کنــم

کـرده ام عـزم به جای پـدرم ای مـولا            جــان ناقــابل خود را به فــدای تو کنم

مادرم کرده به عشق تو کفن پوش مرا            که ز خون سرخ رخ کربـبـلای تو کنم

من که بهتر نِیَم از اکبر گـلـگون کفَنت            اذن جنگــم بده تا جـلـب رضای تو کنم

سیـزده سال نشستم به اُمیــدی که سرم            بر ســر نیــزه عـلـمــدار لــوای تو کنم

من یـتـیـمـم ز محبّت دل قــاسـم مشکن            چه شود گر که مَن سعی صفای تو کنم

رو سپیدم به بر فــاطمه کن جــان عمو            تا که در نزد پــدر حمد و ثنای تو کنم

بی تو در بین حــرم بانگ عــزا افتاده            وای قــاسم، عــوضِ وا عـطـشـا افتاده

چــاره ای كن كه نمــانند به رویِ دستم            عمــه ات از نفس و نـجـمـه ز پا افتاده

حـالت مــادر تـو زار شـده در خـیــمه            تا كه گیــسویِ تو در دستِ بــلا افـتاده

كار، كــارِ نظـر شــومِ حــرامی ها بود            اگــر این لالــۀ انـگــشـت نمــا افـتــاده

به دلــم مــاند عمــو نَه، كه بگویی بابا            لبت از زمــزمه و خـنـده چــرا افتاده؟

خیــز شــاید كـمـكِ لــرزش پــایم باشی            كــارم از رفتـن اكبــر به عصــا افتاده

لشگری قصد طواف تو رسید و رد شد            بدنی حــال در این سعــی و صفا افتاده

دست در زیــرِ تنت بــرده ام و میپرسم            بین این ســاقه چــرا این همه تا افتاده؟

شیشۀ عمــرِ من آرام نفس كِش بدجــور           استخــوان هایِ شكــسته به صدا افتــاده

ای ضریحِ حسنم، زود مُـشَـبَّك شده ای            در حــرم بــا تو دمِ واحــسنــا افــتــاده

آشنــا بـود آن صــدایِ آشنــایی که زدی            کربلا بیت الحسن شد با صدایی که زدی

خواهرم را بیشتر از هر کسی خوشحال کرد            بانگ إنّی قــاسم بن المجتـبـایی که زدی

لشکری را ریختی، آخر تنت را ریخـتند            کار دستت داد آخر ضربه هایی که زدی

استخوان سینه ات می گفت اینجایم عـمو            خوب شد پیدا شدی با دست و پایی که زدی

ذره ذره چــون علــیِّ اکبــرم میـبوسمت            این به جای بوسه هایِ بر عبایی که زدی

مُردن به زیر پـای تو أحلی من العسل            پرپـر شدن برای تو أحــلی من العسل

بی شک برای من پدری کرده ای؛ عمو            آن طعم بوسه های تو أحلی من العسل

آه ای عمو به شکل یتیمانه پر زدن …           با نیزه … تا خدای تو أحلی من العسل

من مثل مــادرت سپــر جــان حیــدرم            پهلــوی من فــدای تو أحلی من العسل

من مـی روم که از لـبۀ تیــغ بـگـذرم            من می روم بجای تو أحلی من العـسل

آیــیــنــۀ جــمــال خـداونــد ذوالــجــلال            !بـر عـارضت سـلام رســول و درود آل

ای مصطفی خصائل و ای مرتضی کمال            ای فــاطمی حقیقت و ای مجـتبی جــمال

ریـحــانــۀ امـام حــســن، ژالـۀ حــسیــن

در بــاغ سبــز کــرب‌ وبــلا لالۀ حسیـن

آیــیـــنــۀ جــــمــــال دل‌آرای پــنــج‌ تــن            پا تا به سر حسینی و ســر تا به پا حسن

در بین خــانــدان حســن شــمــع انجـمـن           گل‌ بوسه‌های یــوسف زهــرات پیــرهـن

باید کــمــال حُسن پــیمــبــر بخــوانـمـت

بــایــد عــلی اکــبـرِ دیـگــر بخــوانـمـت

جان هـا فـدات باد کـه در حجله‌گاه خون            ماه رخت ز خـون جبین گـشت لاله‌گـون

عـود و عبیر و سـوز دل و شعلــۀ درون            زخمت به جای لاله به تن از عدد فزون

جای حنا خضاب ز خون گشت پیکـرت

جای ستـاره سنگ فرو ریخت بر سرت

ازخون خضاب گشت تو را دست و موی و رو            کردنـد نیــزه‌ها به تنت جـمله ســر فــرو

آبی نــبـود تـا که از آن تـر کــنـی گــلــو            خــاتــم نــهـاد در دهـن تــشنـه‌ات عـمــو

خــاتم نه! بـلکه حــلــقـۀ دامــادی تو بود

این داسـتــان حـجـلگــه شـادی تــو بــود

مـاه رخـت بـه پـردۀ خــون در زوال شد            ســرو قـد حسیـن، خــمیـد و هــلال شــد

خون دلت به خصم حــرامی، حــلال شد            جــان داشتی هنـوز و تنت پــایــمال شـد

زیــر ســم سـتـور عــمـو را صـدا زدی

تا روی دست‌های عمو دست و پـا زدی

تا لاله گــون شود کـفـنــم بیـشتـر زدند            از قصد روی زخــم تنــم بیشتــر زدند

قبل از شروع ذکر رجز مشکـلی نبود            گفتــم که زادۀ حــسنــم بیــشتــر زدنـد

این ضربه ها تــلافی بـدر و حنین بود            گــفتــم علــی و بر دهنــم بیشتــر زدند

از جنس شیشه بود مگر استخـوان من            دیــدنـد خــوب می شکــنم بیـشتر زدند

می خـواستند از نظــر عـمق زخــم ها            پهلــو به فــاطمه بــزنم بیــشتــر زدنـد

دیــدند پا ز درد روی خــاک می کشم            در حــال دست و پا زدنـم بیشتـر زدند

زره انــدازه نشد پس کـفـنـش را دادنـد            کم ترین سهمیه از سهــم تنش را دادند

بی جهت نیست تماماً بغلش کرده حسین            بعد ده ســال دوبــاره حَسنش را دادنـد

قاسم انگار در آن حظه "انا الهو" شده بود            سر این "او" شدنش بود "من"ش را دادند

تا که حــرز حسنی هــمره قــاسم باشد            عمه ها تکـه ای از پیــرهـنش را دادند

داشت با ریـخـتــنش پای عمو کــم شد            چه قــدر خوب زکــات بدنش را دادند

گفت یعقوب: تن یــوسف من را بدهید            گفت یعـقــوب: ولی پیـرهنش را دادند

شور و شوقم را ببین، یاور نمی خواهی عمو؟            اکبری یک ذره کوچکتر نمی خواهی عمو؟

تاب دوریِ مرا اینجــا دل پــاکـت نداشت            قاسمت را پیش خود آن ور نمی خواهی عمو؟

چهرۀ زهــرایی ام زیباست اما یک رجز            روز آخـر با دم حیــدر نمی خواهی عمو؟

شال بردوش وگریبان باز وصورت قرص ماه            در میان کربلا محشـر نمی خواهی عمو؟

وقت رفتن تو مگر با یاد زهـرا مــادرت            بر فراز نیزه هجده سر نمی خواهی عمو؟

پیکرم گرچه ضعیف است؛ لیک نسل حیدرم            یک فدایی این دم آخـر نمی خواهی عمو؟

یادگاری از حسن بودم گلی از باغ عشق            از برادر هدیه‌ای پرپر نمی خواهی عمو؟

اگر روز است قرص ماه پس چیست؟            اگر دریــاست دلو چــاه پس چیست؟

اگــر رزمنـده، خود و جــوشنش کو؟            عبــا و قــامت کــوتــاه پـس چیست؟

************

چنیــن که بـی قــراری وای بــر من            ســوار بــی مــهــاری وای بــر مـن

عــلی اکبــر که جوشن داشت آن شد            تو که جــوشــن نــداری وای بر من

************

خــدایــا این پــسر آیــینــۀ کـیـسـت؟            میــان خــاک این گـنـجـینــۀ کیست؟

صــدای خُــورد گــشــتــن آیــد امــا            صــدای استخــوان سیــنــۀ کیــست؟

سینه ات را مــادرانه هر نفس بوسیده ام            گیــسوان عـنـبـرین را به هــم تــابیده ام

سیزده سال است پای هر مناجات سحــر            عطر و بوی مجتبی را از لبت بوئیده ام

با نیــابت از پــدر هــمــراه عمـه زینبت            من به دست خود کفن بر پیکرت پوشیده ام

بعد از آن تشـیـیـع غــم بـار امام مجـتـبـی             با صدای هلهله عمری به خود لرزیده ام

استخوانهای تنت با خاک صحرا شد یکی           ای گل یاس میان خاک و خون غلطیده ام!

تار می بینم ز بس منزل به منزل در پیت           دست های پینه دارم را به سر کوبیده ام

هر دمی شد راس تو با محمل من رو به رو          خون تازه از سرم میریخت روی دیده ام

در رگ رگش نشانـۀ خـوی کــریم بود            او وارث کــمــال پــدر از قــدیــم بــود

دست عمو به گیسوی او چون نسیم بود            این کــودکی شهید، که گـفـتـه یتیـم بود؟

وقــتی حسیــن سایــۀ بالای ســر شـود

کو آن دل یــتــیــم که تنگ پــدر شود؟

در لحظه های پُـر طپش نـوجــوانی اش            بــا آن دل کبــوتــری و آســمــانـی اش

با حکم عمّه، عمّــۀ قــامت کـمـانی اش            بر تـل زیـنـبـیــه بُـوَد دیــده بــانــی اش

اخبـار را به محضر عمّه رسانده است

دور عمو به غیر غــریـبی نمـانده است

خورشید را به دیده شفق گونه دید و رفت            از دست ماه دست خودش را کشید و رفت

از خیمه ها کبوتر عـاشق پـرید و رفت            تا قـتــلگــاه مثـل غـزالی دویــد و رفت

می رفت پا برهنه در آن صحنۀ جـدال

می گفت عمّه، جانِ عمو کن مرا حلال

دارد به قــتــلــگــاه سـرازیــر می شـود            مبهوت تیر و نیـزه و شمشیــر می شود

کم کم خمیـده می شــود و پیــر می شود            یــک آن تعــلّــلی بکــند دیــر می شـود

در موج خون حقیقت دریا نشسته است

دورش تمام نیــزه و تیــر شکسته است

دستش بریـد و گفت: که ای وای مادرم            رنگش پرید و گفت: که ای وای مادرم

در خون طپید و گفت: که ای وای مادرم            آهـی کشید و گفت: که ای وای مــادرم

وقتی که ضربه آمد و بر استخوان نشست

در عرش قلب فاطمه چون پهلویش شکست

خونش حنا به روی عمویش کشیده است            از عــرش، آفرین پــدر را شنـیده است

مشغول ذکر بانوی قـامت خمیــده است            تـیری تمام قــد به گــلویش رسیده است

تیـری که طرح حنجره اش را بهـم زده

آتش به جــان مضطر اهــل حــرم زده

یعقوب را بگو که دو تا یوسفش به چاه            مانـدنـد در میانــۀ گــرگــان یک سپــاه

فــــریــاد مـــادرانــه ای آیــد که: آه، آه            دارد صــدای اسب می آیـد ز قـتـلگــاه

ده اسب نعل خورده و سنگین تن آمدند

ارواح انـبــیــا هـمـه بـا شیـون آمـدنــد

پـا گــرفـتـه در دلــم، آتـشـی پـنهــان شده            بنــد بنــدم آتش و، سیــنــه آتـش دان شده

اشک هایم می چکـد، بر لبت یعنی که باز           آسمــان تــشنــه ام، مــوسـم بــاران شــده

بین این گودال سرخ ،در دل این قـتـلـگاه            دیــدمت تنهاترین، غــرق در طوفان شده

صد نیستان ناله را، هر نفس سر می دهم           بی سر و سامان توست، آه سرگردان شده

یک طرف من بودم و، عمّه ای دل سوخته           یک طرف امّا تو و، خنجری عریان شده

نیزه ای خون می گریست، پای زخم کاریش           قصد زخمی تازه داشت، دشنه ای پنهان شده

حــال با دستت بگیــر، در میــان تـیـغ ها           زیر دستی را که از، پوست آویــزان شده